W 1988 roku, mimo trudności, jakie dotknęły Polskę – braku profesjonalnych struktur tenisowych i wsparcia finansowego dla czołowych zawodników – Katarzyna podjęła ryzykowną decyzję o rozpoczęciu kariery zawodowej. W roku największych strajków, bez jakiejkolwiek pomocy rządu, związku czy sponsorów, podjęła się
międzynarodowych startów. Długie oczekiwanie na wizy, waluta, której nie można było wymienić i ograniczona swoboda podróżowania, nie zatrzymały jej planów. To odwaga, determinacja i niegasnąca miłość do tenisa stanowiły fundament jej sukcesu. Z perspektywy czasu, stały się pionierskim krokiem w historii polskiego tenisa zawodowego. Katarzynie nie było jednak dane skorzystać ze zmieniającej się rzeczywistość. Jej cała kariera i kluczowe momenty rozwoju, trwały w okresie największych zmian systemowych, które dopiero w przyszłości miały zaowocować rosnącą infrastrukturą sportową i rozwojem profesjonalnego tenisa. Aby zarobić na starty w międzynarodowym tourze, szukała źródeł zarobkowych na wewnętrznych turniejach we Francji. Co wydaje się absurdalne, gdyż była najlepszą tenisistką w kraju. Za mistrzowskie tytuły w Polsce dostawała wyłącznie kryształy, medale i dyplomy. Sytuacja zmieniła się po wygraniu jednego z turniejów pod Paryżem, kiedy Claude Boutard – Prezydent klubu TC de Melun zaoferował jej wsparcie polegające na udostępnieniu kortu w miesiącach jesienno – zimowych. Mając na uwadze fakt, że w Polsce nie było wtedy żadnych warunków do trenowania, dla niej była to szansa na profesjonalne treningi. W 1991 roku w kraju były tylko dwie hale tenisowe. Natomiast dzięki niesamowitej przychylności, serdeczności i zrozumieniu sytuacji przez managera klubu Jean Marc – Richera, dostała kontrakt na stroje sportowe Adidasa, sprzęt Wilsona oraz wsparcie w organizacji treningów i zakwaterowania w klubie. Jean-Marc doceniał jej determinacje i potencjał. Był wspaniałą i serdeczną osobą. Mimo dobrych relacji z przedstawicielami francuskich struktur tenisowych, zawsze pozostała patriotką, która reprezentowała swój kraj.

Stając się pierwszą Polką w TOP 50 światowego rankingu WTA udowodniła, że w czasach, kiedy tenis w Polsce był dyskryminowany, a osiągnięcie poziomu międzynarodowego graniczyło z cudem, niemożliwe stało się możliwe.

Jako pierwsza Polka w historii wystąpiła na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku, czym niewątpliwie przetarła szlaki dla kolejnych pokoleń polskich tenisistów Była przykładem ogromnej odwagi, determinacji i wiary w swoje możliwości. Jej wyniki i sukcesy na arenie międzynarodowej, osiągnięte w tak trudnym momencie dla Polski, były inspiracją i przyczyniły się do początków budowania struktur zawodowego tenisa w naszym kraju.